Prolog

Onew zaklął pod nosem. Zaczynała irytować go skłonność jego współpracowników do spóźnień. Wyciągnął telefon i ze złością wystukał numer Jonghyun. Po pięciu sygnałach cisnął telefonem na chodnik.

- Szlag by to trafił! Gdzie jest ta hołota?! – Wyszedł na środek pustej ulicy i rozejrzał się. Jego uwagę przykuł świecący w oddali obiekt. Początkowo mdłe i niewyraźne światło nabierało ostrości i w całkiem szybkim tempie zbliżało się do niewzruszonego lidera. W chwilę późnej motocykl z piskiem opon zatrzymał się tuż przed młodym mężczyzną.

- Onew! – Krzyknął przerażony Key. – Mogliśmy Cię zabić! – Raper zdjął w pośpiechu kask i zsiadł z okazałej maszyny. Rzucił się na szyję starszego kolegi, co ten przyjął dość niechętnie. Kierowca pojazdu wycofał powoli i zaparkował pod restauracją, przy której umówili się członkowie SHINee. Powoli podszedł do współtowarzyszy, delikatnie przesunął Kibum i sztywno ukłonił się przed Lee.

- Przepraszamy za spóźnienie, tym razem nie była to nasza wina. – Powiedział cicho. Wyprostował się, jego brązowe włosy opadły mu na ciemne oczy. Odgarnął je niecierpliwie.

- Nic się nie stało. – Skłamał Jinki przywdziewając swoją codzienną maskę wiecznie uśmiechniętego, niezdarnego lidera popularnego zespołu muzycznego.

- Możemy już wejść? Naprawdę jestem głodny.. – Zapiszczał Kim. Jak gdyby na potwierdzenie tych słów w jego brzuchu rozległ się donośny mruk. Minho zaśmiał się, chwycił Key i poprowadził go przed sobą do budynku. Nim zniknął w drzwiach, odwrócił się, a widząc, że Onew nadal stoi na środku alei krzyknął:

- Hyung? Idziesz?

- Tak, idź, zaraz przyjdę. – Odpowiedział śmiejąc się Jinki. Choi skinął głową i zamknął drzwi jadłodajni. Lee przestał się uśmiechać. Splunął na bruk i wyjął z kieszeni paczkę papierosów. Zapalił; z westchnieniem wypuścił z płuc biały dym. ‘Ile jeszcze będę musiał opiekować się dziećmi? Kiedy oni staną się w końcu odpowiedzialni?’.