Darkside. 1

Podłoga skrzypiała pod naporem stóp ciemnookiego bruneta. Na dworze zapadał już zmierzch, mdłe promienie zimowego słońca znikomo oświetlało małe pomieszczenie, w którym przebywał lider. Coś pod jego stopami huknęło, rozległy się donośne śmiechy czwórki młodych mężczyzn. Onew pokręcił z niezadowoleniem głową. Powoli podszedł do półki, na której ustawione były w idealnym porządku fotografie. Niektóre były bardzo stare – wyblakły czarno-biały papier, gdzieniegdzie złuszczony, pogięty, a nawet nadpalony, przedstawiały młodych, roześmianych ludzi. Na innych fotografiach zazwyczaj znajdował się mały Lee Jinki. Największe zdjęcie, zajmujące prawie 2/3 półki, pokazywało piątkę uśmiechniętych, przystojnych chłopców. Jinki zwrócił wzrok właśnie na ten obrazek.

- Jak ten czas leci.. – Mruknął ponuro. Przejechał palcem po szklanej powierzchni ramki, jego usta wykrzywiły się w pogardliwym uśmiechu. – A oni wcale się nie zmienili.

Z zadumy wyrwało go nieśmiałe pukanie do drzwi.

- Tak?

- Onew? Mogę wejść?

- Proszę.

Klamka opadła. Na progu pojawił się Minho. Otworzył usta najwyraźniej chcąc coś powiedzieć, ale po chwili rozmyślił się. Tkwił w zastygniętej pozycji, nerwowo wpatrując się w starszego kolegę. Onew posłał mu swój najbardziej przyjazny uśmiech i gestem zaprosił go do wnętrza pomieszczenia. Choi rozbawił go, niepewne kroki rapera, jego zażenowany wzrok wbity w buty i palce, niecierpliwie szarpiące rąbek koszuli sprawiały, że zawsze poważna i pewna siebie żaba wyglądała jak przedszkolak z występkiem na sumieniu.

- Chciałem... zapytać się, czy zejdziesz dziś na kolację hyung. – Mina bruneta wskazywała na to, że nie do końca to chciał powiedzieć, ale jest z siebie dumny, że zdołał wydusić z siebie cokolwiek.

- Nie, dziś jestem umówiony. Nie czekajcie na mnie z kolacją, wrócę późno. – Onew wyszczerzył się, odwrócił i zaczął majstrować przy szufladzie biurka.

- Umówiony.. – Powtórzył bezmyślnie Min, a jego wzrok mimowolnie powędrował na tyłek schylonego lidera.

- Tak. Jeśli cię to interesuje, mamy kilka spraw do omówienia z naszym drogim menage.. – Koniec zdania zagłuszyło tępe ‘jebs’ spowodowane łupnięciem głowy Onew w szafkę.

- Nic ci nie jest? – Zapytał, nie odrywając wzroku od opiętego materiału na pośladkach Lee.

- Nie, nie, chyba nic. – Zaśmiał się lider, masując obolałe miejsce. – Minho, mam do ciebie prośbę. Mógłbyś zamówić mi taksówkę? Byłbym wdzięczny..

- Jasne, już idę. – Zamrugał kilkakrotnie i gdy pozbył się nieprzyzwoitych myśli wymaszerował z pokoju. Onew zamknął za nim drzwi, zrzucił z siebie koszulkę i sięgnął po przewieszoną przez oparcie fotela śnieżnobiałą koszulę. Przejrzał się w lustrze, zapiął mankiety, wylał na siebie trochę wody kolońskiej i wyszedł z pokoju. Na dworze czekał już zaparkowany wóz.

- Onew! Gdzie jedziesz? – Do lidera podbiegł zdyszany Jjong.

- Mam spotkanie. A co, coś się stało?

- Niee, nic.. po prostu.. zastanawiałem się, kiedy wrócisz. – Mruknął zmieszany dinozaur.

- Będę późno, kazałem Minho nie czekać z kolacją. – Jinki uśmiechnął się i wszedł do taksówki.

- Czyli z kina nici. – Szepnął do siebie Bling i ze strapioną miną powędrował w stronę domu.

~

- Nie ma Kurczakaaa?! – Krzyknął zrozpaczony Key. – Chciałem zabrać go na zakupy..

- Ja chciałem zagrać z nim na konsoli. – Wymamrotał Tae. Jonghyun zaśmiał się.

- Ja też miałem plany dotyczące Onew! – Krzyknął z przedpokoju.

Chłopacy spojrzeli po sobie zdziwieni.

- Chyba każdy coś chciał od Lee. – Do salonu wkroczył dumnie Minho. W pokoju rozległy się śmiechy. – Jeśli Jinki nie ma, to chodźmy gdzieś we czwórkę.

- Sugeruję kino! – Wydarł się dinozaur, mocując się z butami.
- Idziemy. - postanowił Minnie. Członkowie zespołu powędrowali do przedpokoju i stanęli nad Jjongiem triumfalnie unoszącym swojego lewego buta. Po chwili duma w jego oczach przerodziła się w przerażenie.
-Nie.. - Jęknął, spoglądając na trzymany trampek. - Nie mówcie, że muszę go na nowo ubierać..